هر زانو دارای چهار رباط اصلی است که شامل رباط صلیبی قدامی ، خلفی و رباط جانبی داخل و خارجی است. یکی از شایع ترین پارگی های رباط مربوط به رباط صلبیبی قدامی یا ACL  است. رباط ACL  از کندیل خارجی استخوان ران شروع شده و به برجستگی میانی استخوان ساق میچسبد و در حرکات زانو پایداری مفصل را باعث میشود و مانع دررفتگی دو استخوان ران و ساق از روی یکدیگر میشود. چون این رباط در داخل مفصل قرار گرفته است در صورت پارگی، مایع مفصلی مانع از ترمیم آن میشود.

مکانیسم پارگی به اینصورت است ، زمانیکه زانو از وضعیت خمیده شروع به صاف شدن می کند اگر یک نیروی چرخشی همراه با نیروی مستقیم  وارد شود احتمال پارگی  ACL وجود دارد. بدنبال پارگی ورزشکار دچار درد شدیدی در زانوی خود میشود و قادر به ادامه فعالیت ورزشی نخواهد بود . سپس در عرض 24 ساعت  زانو متورم شده ،درد بیمار را مجبور به لنگش میکند. در طی 5 تا 7 روز تورم زانو از بین میرود و درد کم میشود. بیمار حین راه رفتن ناپایداری یا خالی کردن زانو را تجربه میکند که هربار خالی کردن میتواند باعث ایجاد درد و یا تورم شود. هربار خالی کردن زانو میتواند تا 30 درصد احتمال پارگی منیسک را همراه داشته باشد. بتدریج فعالیت ورزشکار محدود میگردد و از حرکاتی که باعث خالی کردن میشود خودداری میکند. از نظر بیومکانیک پاره شدن ACL، آتروفی، لاغر شدن و ضعف عضله چهار سر را بدنبال دارد. بتدریج که عضلات اطراف زانو ضعیف میشوند ، خالی کردن های مکرر باعث اسیب منیسک شده و زانو دچار آرتروز میگردد و غضروف مفصلی دچار تخریب می شود .